تا دیر نشده برای خودت یاری برگزین! آدمی بیدلدار و محبوب نمیتواند این جهان را از سر بگذراند. یارِ خوب، همان همدمِ همدلی است که یار و یاور انسان در سختی و آسانی و در همهٔ اوقات زندگی است. او به انسان کمک میکند در روزهای تاریک و شبهای گرفته نمانَد و از آنها عبور کند، و حضور او در روزهای روشن و شبهای پُرستاره، نهایتِ لذت را برای آدمی ممکن میسازد. یار و محبوب، رنگی از شادی را به زندگی میپاشد و طعمی از عشق را به زندگی میدهد که هیچچیز را نمیتوان جایگزین آن کرد. اما انسان کدام یار را باید برگزیند تا پس از چندی احساس نکند که مغبون شده است؟
وصال
ماه رجب آمد که بگوید به عزیزان
مژده! که رسیده است کُنون فصل بهاران 🙂
لادن
گاهی از تلاش عالِمانی
ــ از هر حیطه ــ
که با تمام توان میکوشند
ثابت کنند که
خدایی نیست
و معنایی برای زندگی
در کار نیست
و همهچیز
فقط همین هیاهوی سرگیجهآورِ
دنیای ماده است
خندهام میگیرد.
میکنیم اینک به نام او شروع
از سحر تا صبح کآید آن طلوع
دست ما در دستِ او وآن اولیا
کآمدند از بهر احمد اوصیا
از شراب احمدی مستیم مست
نی همین حالا، که از عهد الست…
آن کس که تو را دید ز خود رَست، حسین!
دل از همه بُگسست و به تو بست، حسین!
غیر از تو چرا یارِ دگر بُگزینیم؟
عشق تو همان کمالِ عشق است، حسین!
محبت حضرت زهرا (س)، که خود محبوب رسولالله و محبوب خداوند بوده است، یک مصداق «راه راست» (مستقیم، سریع، بدون کژی و انحراف؛ همان الصراط المستقیمِ مذکور در سورهٔ حمد) است که آدمی را به فطرت الهی خویش میرساند. و انسانی که الوهیت درونش بالفعل شده باشد، به وصل الهی رسیده و از زندان نفْس رها شده است. و این خودِ بهشت است.
