کسانی که نگاهشان از جنس عالم کثرت است و بین همه‌چیز و همه‌کس خط و مرز می‌کشند، ماه رمضان را امری فقط مختص مسلمانان می‌دانند، کریسمس را فقط برای مسیحیان، نوروز را فقط برای زرتشتیان، یوم کیپور را فقط برای یهودیان و به همین ترتیب.

اما آنان که چشمشان به عالم وحدت روشن شده و تلاش می‌کنند در پس پرده، دستی را ببینند که همه‌چیز را پیش می‌برد، در هر چیزی از جمله بهار، لبخند یک نوزاد، عیدی ملی یا آیینی مذهبی، جوهره‌ای را می‌جویند که چون خونِ حیات‌بخش، در رگ‌های هستی جاری است.

باید از شب گفت و از کیفیتِ لیلی… آری، لیلی؛ یار آسمانی. شب فرا رسیده. قدر آمده. سحر است و ماهِ رمضان می‌بارد. آری، خودِ ماه رمضان است که چون باران می‌بارد… زیر باران باید رفت… پس بیا، بیا سالکِ صادق، بیا تا در این شبِ نورانی، از قدرِ این شب بگوییم…