آمده نوروز در ایران‌زمین۱
نو شدن‌های طبیعت را ببین
می‌رود سال هزار و چارصد
این عددها باشد از بهر رصد
تا بدانی تو حساب سال و ماه
عمرِ چون دُرّ را نگردانی تباه
گوهرِ عمر است چون دُرّ دَر صدف
می‌رود از کف اگر نبْوَد هدف
این هدف خود در دلِ مقصودِ اوست
چون به آن مقصد رسی آخِر نکوست
پس ببین در گردش احوال و سال
آنچه می‌راند تو را سوی وصال
رانشِ عشق است اصل هر کشش
می‌دهد با نورِ عشقت پرورش
خودْ «یُحبْهُم»۲ را بگفته است آن نگار
حَبِّ۳ عشقش را ببین در نوبهار
نیست دیگر برف و سرما برقرار
می‌رسد فصلِ قشنگِ نو؛ بهار
این بهار آید که دانی آن بهار
خواهد آمد؛ مژده‌اش را داده یار
چون بیاید لحظهٔ تحویل سال
وا ببین آن‌دم که گوید شرح حال:
«دم به دم نو می‌شود دنیا، پسر!
مانده‌ای از این تحوّل بی‌خبر
جانِ بیدارت چنان رفته به خواب
که دگر می‌نشنوی آن خوش‌خطاب
کاو بگوید پس ببین این مُرده را
می‌کنم این‌گونه زنده، مرده‌ها!
این زمین را مرده دیدی پیش از این
پس بیا اینک حیاتش را ببین!
این درختانْ چوبِ خشکی مرده‌وار
بوده‌اند و بی‌ثمر، بی‌برگ و بار
نک چو آمد سویشان بادِ بهار
چون که دیدند آن نوازش‌های یار
حالیا بر شاخشان آن برگ بین
گر تویی همچون خلیلِ پاکدین»۴
دینِ فطرت۵ ملتِ اَبرام۶ شد
شهد شیرینی درون کام شد
همچو زنبوری که نوشَد از گیاه
گل خورد، آرَد عسل، بی‌اشتباه
از گلِ آیات حق پس نوش کن
همچو زنبوران به وحی‌اش گوش کن۷
وحیِ حق در این کتاب و آن کتاب۸
همزمان بر گوشِ جان آرَد خطاب
آیه‌ها در انفُس و آفاق بین
تا نماند در درونت زهرِ کین
کینه را از سینه‌ات بیرون بریز
این بود آن شرط «اَحسَن حال»۹ عزیز
لحظهٔ تحویلِ سال ار نو شوی
پاسخ «حوِّل» ز بالا بشنوی
همچو نوروزت کند نو، نونَوار
می‌وزاند بر تو هم بادِ بهار
ای بهارِ جانِ ما اینک بیا!
دردِ جانِ ما به تو گردد دوا
تو بیا معنای «ال‌یاسینِ»۱۰ حق
نیست اندر جانِ ما دیگر رمق
تو بیا ای نور کامل، آفتاب
نور حق را بر همه عالم بتاب
تاب دیگر نیست در دل‌هایمان
پشتِ ابرِ غیبتِ کُبری نمان…۱۱
▫️علی‌اکبر قزوینی
- مصرع از ترانهٔ «نوبهار» است سرودهٔ هما میرافشار. ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۵۴ سورهٔ مائده: …يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ…/ دوست داردِشان و دوستش دارند! ↩︎
- دانه. ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۹۵ سورهٔ آل‌عمران: …فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا…/ پس از آيين ابراهيم كه حقگرا بود پيروى كنيد. ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۳۰ سورهٔ روم: فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ/ پاكدلانه روى به دين بياور، اين فطرت الهى است كه مردمان را بر وفق آن آفريده است، در آفرينش الهى تغييرى راه ندارد، اين دين استوار است، ولى بيشترينهٔ مردم نمیدانند. (این آیه را آیهٔ فطرت گفته‌اند.) ↩︎
- مدخل اَبرام را در اینجا ببینید. ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۶۸ سورهٔ نحل: وَأَوْحَى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ…/ و پروردگار تو به زنبور عسل وحی كرد. ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۲ سورهٔ بقره: ذَلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ/ و آن کتاب که تردیدی در آن نیست. ↩︎
- اشاره به دعای تحویل سال: حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ!/ حالِ ما را به زیباترین حال متحول کن! ↩︎
- اشاره به آیهٔ ۱۳۰ سورهٔ صافّات: سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ/ سلام بر ال‌یاسین. نیز اشاره به زیارت آل‌یاسین. ↩︎
- سروده‌شده در آستانهٔ نوروز ۱۴۰۱ در تهران. ↩︎