حُسنِ احسانِ حَسَن دیدم و مدهوش شدم
پس از آن، بادهٔ‌حُسنای‌حَسَن‌نوش شدم
باده‌ها آمده از کوثرِ حق، بی‌واسط
این‌چنین در نظرِ خویش فراموش شدم
وصال
26 مقاله
26
نام تو خوانم خدای مهربان
هست نامت برترین نامِ جهان
ای که هر نامی همه از آنِ توست
این جهان یک جلوه از رحمانِ توست
مَهدیِ صاحب‌زمان، مولای جان
واسطِ بینِ زمین و آسمان
یارِ غایب از نظر، نورِ جهان
پیر و مُرشد، رهنمای سالکان
آمده نوروز در ایران‌زمین
نو شدن‌های طبیعت را ببین
می‌رود سال هزار و چارصد
این عددها باشد از بهر رصد
تا بدانی تو حساب سال و ماه
عمرِ چون دُرّ را نگردانی تباه
و آمد از ره آن عید گرامی
همان عیدی که آن را فطر نامی
همان عیدِ شروعِ فصلِ لادن
همان عیدِ پر از عطرِ خوشِ زن
عید فطر آمده از راه هم‌اکنون ای جان
عید زیبای پر از آینه، عیدِ رمضان
آینه داده که بینید هم‌اکنون خود را
تا ببینید چه گشتید پس از این باران
کسانی که نگاهشان از جنس عالم کثرت است و بین همه‌چیز و همه‌کس خط و مرز می‌کشند، ماه رمضان را امری فقط مختص مسلمانان می‌دانند، کریسمس را فقط برای مسیحیان، نوروز را فقط برای زرتشتیان، یوم کیپور را فقط برای یهودیان و به همین ترتیب.
اما آنان که چشمشان به عالم وحدت روشن شده و تلاش می‌کنند در پس پرده، دستی را ببینند که همه‌چیز را پیش می‌برد، در هر چیزی از جمله بهار، لبخند یک نوزاد، عیدی ملی یا آیینی مذهبی، جوهره‌ای را می‌جویند که چون خونِ حیات‌بخش، در رگ‌های هستی جاری است.
در ماه خدا آن بُتِ عیّار بیاید
کامَت همه در بَطنِ مَهِ یار برآید
آری، رمضان است همان ماهِ رهایی
هر غصّه و اِدبار در این ماه سر آید
ماه رمضان آمده با کرّ فراوان
تا محو کند فرّ دروغینِ حریفان
آری، رمضان است همان نصرِ پُر از فرّ
آن «فتح مبین» است که آید ز پسِ آن
ماه رمضان آمده از راه عزیزان
ماه رمضانی است که خود فصل بهاران
ماه خوشِ یاری که جز او یار نداریم
ماه سحر و یاسمن و سوسن و ریحان